حواشی یک متن

در را می بندم...خیلی آرام...که سکوت از ۴اتاق دیگر... وارد اتاقم نشود...

برای من همین سکوت اتاق ۴در ۵ بدون پنجره...کافیست...

گرچه گاهی صدای حرف زدن شخصیت های کتاب هابا یکدیگر ..از توی قفسه کتاب ها ....تمرکزم را به هم میزند!

پ.ن:همین چند دقیقه پیش خسرو گلسرخی داشت شعرهایش را میخواند که قدیر دماغوی کتاب دل کور ...یک ناسزای آبدار نثارش کرد!!!ومن دلم برای شیخ اشراق سوخت که در چه بلبشویی گیر کرده است... 

یک خروار کتاب!و چند روز یکبار شاید یک فیلم...و رفت و آمد مکرر برای خواندن آدم های دنیای نه حقیقی....شنیدن آهنگ هایی گاه زیادی روشن فکرانه و گاها زیادی سوسول مآبانه!وشاید اندکی برف واندکی بیشتر باران...

م ن ...این گونه ...وارد... فصل ...ت ن ه ای ی ...میشوم...

به خیالم چیز خوبیست...نه روزهای تنهایی..که فصل تنهایی...هومم..چیز خوبیست..اگر فکرها بگذارند!

روی صندلی...به فاصله ۷سانتی متر و ۳میل از میز..

خیره و پوچ..به لیوان آب نگاه میکنم..

انگشت اشاره دست راستم از فرط بیکاری   روی میز شکل های تابه تا میکشد...درست در یک وجبی لیوان آب...

و دومین انگشت از سمت چپ دست چپم ،کمی نزدیکتر به لیوان،جهش هایی ناخودآگاه و عصبی دارد..

گوشم به تیک تیک ساعت چشم دوخته است...

ویک فکر..که لبهایم را به سمت راست و بالا هدایت میکند..مادام در ذهنم چرخ می خورد...

امشب..وقتی ساعت سه بار بنوازد..در لیوان آب...غرق میشوم!

درون من..درون تو...درون مرد نانوا...درون زن همسایه...درون خیلی از ما...یکی خفته نشسته است!...و در کمین است... 

چشم های خواب آلودش حادثه را می پایند...و گاه بیداریش..کمترین بهایی که باید پرداخت...ویرانی  من ظاهری است...توی ظاهریست...مرد نانوای ظاهریست...زن همسایه ی ظاهریست...مای ظاهریست...

مانده ام تقصیر کدام اتفاقِ ناخوشِ بزرگ است...این کفر چنبر زده بر دامن روزهایم؟...

به چرخشِ سمتِ نورِ تمامِ گل هایِ آفتابگردانِ شهر مدیونی...مدیونی اگر نور نتابانی ...

تا کور شود چشمِ تمام این اتفاقاتِ ناخوشِ بزرگ....