خبر کوتاهیست
درست به اندازه ۵قدم آرام من..از روبروی مغازه ای که همیشه رادیو اش روشن است
و من تمام قدمهای مانده را ..به یک کلاه فکر میکنم...
به یک کلاه برای اندیشه ام..تا یخ نزند.
صندلی را بر میدارم میگذارمش توی حیاط،می نشینم...
صندلی را بر میدارم،میگذارمش زیر سایه انجیر،می نشینم...
صندلی را برمیدارم،میگذارمش روبروی دیوار،می نشینم...
صندلی را برمیدارم،میگذارمش روی بام،می نشینم...
صندلی را برمیدارم،میگذارمش لای علف های هرز باغ،می نشینم...
امروز... صندلی را..نع!..........گاهی هیچ کجای دنیا برای یک صندلی جا ندارد.
میتوانم عاشق این خانه که خیلی دوستش نداشته ام، بشوم..وقتی ساعت نه شب های آذر،صورت جبار توی حیاط است.
