نوشتن توی اینجا نه به من شهرت داد، نه خواننده و مخاطب آنچنان و نه جایی شد برای به رخ کشیدن رنگ ها، عنوان ها، روشن فکری ها و خوشبختی های بزرگ زندگیم... اما بعد از حدود پنج سال و اندی ماه بهم ثابت کرد که بخش بزرگی از شخصیت الانم رو به اینجا مدیونم، شاید خنده دار به نظر بیاد که شخصیت یه نفر مدیون یک فضای مجازی باشه، اما حقیقت اینه که من با تک تک کلماتی که اینجا نوشتم بخشی از خودم رو سفید کردم، تمیز و پاک کردم،بخشی از خودم رو که گاهی چروکیده و کثیف شده بود، بخشی از خودم که گاهی لگدمالو چرک شده بود، با نوشتن کلمات، شستم و پهن کردم زیر آسمون گاهی ابری، گاهی طوفانی و گاهی آفتابی این صفحه...برای همین دلایل به ظاهر کوچک اما بزرگ فک نکنم بتونم تا چند سال آینده اینجا رو ببندم، حتی اگه فکر بستنش هر روز به سراغم بیاد.
پ.ن: سهم کمی از نوشته ها برای سفیدی های وجودم بوده، سفیدی هایی که خواستم پهنشون کنم روی بند تا هوایی بخورند.
پ.ن: برای ثبت در اینجا و برای اون مخاطب های اندک اما بسیار بسیار عزیز
